25.3.10

İç Rahatlaması



Bazen olur olmadık düşüncelere dalar ya insan ve söner ya her mumu yatsıya gelemeden, işte öyle zamanların özlemi büyüyor içimde. Doğmamış çocuğun annesi gibi, süt getiriyor göğüslerim kafesi aşıp. Bir gün, belki de ölürüz birlikte. Süt kokar ağzımız, kim bilir. Gerçek bile hayalse, en iyisi uzanmak köşeye. Ve mekik dokumak sırat köprüsü üstünde.



1üç10 | 22:42
Mercey.

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Kendimizi her kandırışta biraz daha sürükleniyoruz yanlışlara. Mekik dokurken döktüğümüz damlaların göl olması hayali; işte bu en büyük kandırmaca. Geldi ölümlü yalan, gitti ölümsüz gerçek. Ne güzel anlatmışsın, umarım anlayabilmişimdir ben de.